Getild

We wilden ons vanmorgen laten afzetten bij de ingang van de Verboden Stad. CJ had reisgenoten al de tip gegeven dat je daarbij moest vermelden dat het om de ingang aan het Tian'anmen plein ging. Anders zou je aan de andere kant gebracht worden, bij de uitgang. 'Wat is het probleem in dat geval?' hoor ik jullie hardop denken? Nou, vanaf die kant mag je er echt niet in en teruglopen naar de ingang kost alweer gauw veel tijd met een peuter die soms lastig vooruit te krijgen is. Het gebouwencomplex is immers bijna een kilometer lang en eromheen liggen de hutongs (kleine, nauwe kronkelstraatjes). Enfin, een keer raden waar we terecht kwamen? Precies aan de achterzijde van de Verboden Stad. Tel mee, tilmoment 1! Waar Aniek op dat punt dacht aan een alternatief plan (Beihai park en tempelbezoek) was CJ niet van het eerste plan af te krijgen. Al gauw hadden gehaaide riksja-rijders in de gaten dat wij naar de hoofdingang wilden. Binnen mum van tijd drongen zij zich aan ons op met aanbiedingen waar we dan de hoofdprijs voor mochten bepalen. Want ja, met 2 volwassenen, 2 kids en een buggy is het moeizaam trappen. Na enig onderhandeling zouden we voor 70 rmb gebracht worden. Op zich een leuk, maar duur riksja-ritje door de hutongs op een gemotoriseerd geval, hoezo zwaar trappen? Afgezet op een plek dat wederom een uitgang leek, was de ritprijs plots verhoogd naar 120 rmb. Huh? En van een biljet van 100 rmb had de rijder natuurlijk geen wisselgeld. Inderdaad, tilmoment 2 en 3, want natuurlijk was dit niet de hoofdingang. Na een klein half uur (ernaartoe wandelen, tickets halen) waren we dan eindelijk op de plaats van bestemming. Het enorme paleis met goudkleurige daken en vele paviljoens (een binnen- en buitenhof) deed de vervelende verkeerde entrees zo goed als vergeten. Hoe indrukwekkend! Uiteraard vonden een bosje Chinese toeristen ons blonde ventje daarentegen minstens zo interessant. What else is new? Een indruk van het immense complex is middels de foto van de plattegrond wel te krijgen, ook van Koen als attractie aldaar overigens. Na flinke wandelingen over het complex wachtte ons bij de uitgang uiteraard opnieuw aanbiedingstaferelen. Een boek, riksja, taxi allemaal cheap-cheap voor ons! De afgesproken tactiek was 'doorlopen, kort afslaan (NO!) en doen alsof we precies weten waar we naartoe gaan en hoe.' Dat werkte op zich, totdat we op zo'n 500 meter verder zelf een taxi met meter wilden aanhouden. De eerste taxichauffeur die ons wilde meenemen, had zgn. geen meter en vroeg de hoofdprijs. Daarna volgden vele vruchteloze verzoeken waardoor het opnieuw 'we pikken geen blanke toeristen op'- taxidag leek. Sta je daar, vermoeid en met twee jengelende kids die toe zijn aan aan lunch en een slaapje! Enfin, er was een chauffeur die een redelijke deal met ons wilde maken. Goed en wel geïnstalleerd en net rijdende krijgt Aniek 50 rmb in haar handen gedrukt. 'Heb je al betaald?' vraagt CJ achteloos. 'Nee, ik denk dat ie 100 rmb van ons wil, maar deze biljetten voelen als fik money (zo noemde onze reisleidster het).' Aniek legt het aangeboden geld terug, terwijl CJ gepast geld aan de chauffeur geeft. Ondertussen rijden we stapvoets en zie ik het gezicht van de chauffeur verstrakken. Waarschijnlijk omdat zijn plan om ons op te zadelen met nepgeld niet doorgaat. Zonder pardon stopte de taxi en werden we eruitgezet. Bijna tilmoment 4! We zijn uiteindelijk weer teruggekomen bij het hotel..... Onze portie tilmomenten vandaag helaas ruimschoots behaald. Hulde aan de eerlijke Chineze chauffeurs!